Benen en een kont

Het verhaal van Jessica waarin ze vertelt over haar worsteling tegen de kilo's.

waarom ze zo graag alle vrouwen wil inspireren dat lijnen of diëten niet meer van deze tijd is! 

'Het besef krijgen dat je jezelf mag zijn vond ik wel een dingetje'

'Nu weet ik beter! En voel ik mij lekkerder dan ooit!' 

'Ik ben wie ik ben!' 

Mijn naam is Jessica Moritz-Hassell, getrouwd met een hele lieve man en ben ik moeder van een super gezellige en lieve dochter.
Als ik ons drietal zou moeten omschrijven dan zou ik zeggen dat wij alledrie evenveel van het leven houden, uiteraard ieder op zijn eigen manier. We delen veel dezelfde interesses, maar zijn soms ook graag in onze eigen bubbel. Wat ook heerlijk is!
In 2020 blies onze viervoeter Bruce nieuw leven in ons gezin, die in één klap ons rustige leventje totaal op z'n kop wist te zetten! Wat mijn zogenaamde perfecte regelmaat ineens door elkaar schudde. 
Het zette mij nog meer aan het denken. Het leven draait nou eenmaal niet om PERFECTIE...  Het leven wordt juist wat leuker en een stuk lichter als je dat nou eens aan de kant durft te zetten en gaat leven vanuit je gevoel, je intuïtie die eigenlijk een beetje meer op de achtergrond is komen te staan. Te gaan leven vanuit je hart en jezelf mogen zijn. Het is al uitdagend genoeg...
Iedere dag opnieuw het besef dat het zo is, dat het zo mag zijn. En iedere dag opnieuw voelt het voor mij als een verademing, een opluchting. #LOVEIT

We lusten nog steeds patat en pizza! 

En we vieren nog steeds verjaardagen met alles erop en eraan!  Dus ook taart!! Mmm...

De bal die ik het hoogst heb willen houden heb ik neer moeten leggen...
Alles leek voor mij op rolletjes te lopen... 
Ik had een superleuke baan vol vrijheid en ruimte om mij verder te ontwikkelen. Ik voelde mij verantwoordelijk voor het aansturen van een team en de taken daar omheen. 
En toen... kwam allereerst het coronavirus om de hoek kijken (wat voor velen al een worsteling was). Ook kreeg ik te maken met het moeten verwerken van het verlies van meerdere dierbaren in korte tijd, die te snel van deze aarde weggenomen zijn. Ik kreeg vage lichamelijke klachten, die mij behoorlijk in de weg gingen staan.
Bij de huisarts kwamen burn-out klachten ter sprake. 
Ik vond het vergezocht wanneer mensen mij adviseerden om een stap terug te nemen of zelfs even een pauze in te lassen.
Heel mijn ziel en zaligheid zat in mijn werk en volgens mij ging dat juist wel oke. 
Naarmate er meer spiegels werden voorgehouden en mijn lichaam mij echt meer in de steek ging laten, begon het mij steeds duidelijker te worden. Na ongelooflijk lang nadenken, wikken en wegen besloot ik de bal die ik het hoogst wilde houden neer te gaan leggen. Ik heb mijn werk opgezegd en begon te luisteren naar mijn lichaam dat echt even voor een langere tijd op was. Moeheid, boosheid, huilen, pijntje hier pijntje daar; dat was het patroon dat zich steeds weer opnieuw herhaalde. 

Wandelen, wandelen en wandelen, gaf mij ruimte, rust, nieuwe inzichten, inspiratie en zin om verder te gaan! 
Ik merkte dat wandelen mij een enorme boost gaf en nog steeds geeft. Het lijkt een soort gezonde verslaving waar je zelfs meer de neiging krijgt om nog gezonder te gaan leven. Een soort meditatie waarbij ik mijn hoofd letterlijk leegde. Met of zonder hond... Ik kreeg zoveel energie en voelde mij steeds beter in m'n lijf zitten. 
De vage klachten die ik had zoals: rugpijn, vermoeidheid, darmklachten en het opgejaagde gevoel in m'n lijf en hoofd werden minder en draaglijker of verdwenen zelfs.